Hé hallo, Sorbonne, ook wel de Belg genaamd, hier
Normaal gesproken mag ik nooit computeren, maar het baasje en het vrouwtje zijn allebei afwezig én ze zijn vergeten de computer uit te zetten.
’t Is allemaal een beetje raar hier. Vanmorgen zijn het baasje en het vrouwtje samen weggegaan, maar het vrouwtje is alleen terug gekomen.
Het gebeurt wel vaker dat ze er geen van beiden zijn, maar dit is een andere situatie.
Leuk vind ik het niet, want ik ben gewend om met het baasje op stap te gaan om de omgeving te laten weten dat ik er nog steeds ben, tja, en dat gaat nu even niet.
Maar met het vrouwtje gaan wandelen is ook wel tof hoor, alleen moet ik bij haar luisteren en bepaalt zij waar we langslopen. Maar goed, daar valt nog mee te leven.
Vrouwtje is ook anders dan anders, en dat heeft met het baasje te maken. Ze heeft vanmorgen al veel opgeruimd, gepoetst, geboend en gewassen. En ze loopt iedere keer maar op de klok te kijken, je weet wel, zo’n ding wat aangeeft hoe laat het is.
Tijd is voor mij niet belangrijk, als ik maar regelmatig te eten en te drinken krijg en eruit mag als de nood hoog wordt.
Wat ik van het vrouwtje begrepen heb, is dat er een breuk is, of beter gezegd twee.
En daarom is het baasje er nu niet, die ligt in een vreemd mandje.
Nee niet in mijn mandje, daar past hij niet in, maar eentje die je kan rijden.
Hij heeft nl die twee breuken en nu is er een dokter aan de slag gegaan om dat weer goed te maken.
Het vrouwtje heeft me verteld, dat, als alles goed gaat, het baasje er morgen weer is, maar dat hij dan nog niet met mij op stap kan, dat zal nog een paar daagjes duren.
Dan ga ik nu maar kwispelen dat alles goed gaat en uitrusten in mijn mandje.
Tot blogs
Poot van Sorbonne.