Een reisje naar het buitenland is over het algemeen genomen een leuke gebeurtenis, afgelopen zondag wel in het buitenland beland, maar helaas niet voor een dagje uit.
’s Morgens in alle vroegte wakker geworden met een vervelende pijn in mijn rug, niets meer kunnen eten en drinken ging alleen nog maar met minislokjes water.
Er zat niets anders op dan contact op te nemen met het ziekenhuis in Mol, België om te vragen of we langs mochten komen. Geen probleem, dus dochterlief uit haar bedje getrommeld en gevraagd of ze wilde rijden, ik kon het niet meer.
Letterlijk achterin de auto gekropen, kussen en dekbed mee, liggen en voor we de snelweg bereikt hadden was ik (gelukkig) onder zeil. Na een dik uur aankomst bij het ziekenhuis, me gemeld bij de spoedeisende hulp en ik werd in no-time gezien door de dienstdoende chirurg.
En dan begint het circus: bloed afnemen, vragen en nog eens vragen, contrastfoto en een infuus. Ik heb het allemaal over me heen laten komen, was te beroerd om me ergens druk over te maken, ik wilde alleen maar een bed, slapen en geen pijn meer voelen. En geslapen heb ik.
Voor maandag stond er een gastroscopie (maagonderzoek) op het programma. Ik had daar al het een en ander over vernomen en wist dat dit geen pretje zou worden. Ik had doorgegeven dat ik er erg tegen op zag, is in Mol geen probleem, je krijgt ia het infuus een soortement roesje, je bent er wel maar eigenlijk ook weer niet. Van het hele onderzoek heb ik geen weet gehad. Bleek er een ontsteking in de maag te zitten en een verschoven maagband. Tja en nu???? Wachten op de behandelende chirurg en maar weer slapen. Extra medicijnen gekregen tegen die ontsteking en met mondjesmaat weer drinken. Nou, mooi niet dus, ging niet(mooi dat er infusen zijn).
Dinsdag weer een contrastfoto en daarna kreeg ik te horen dat het een operatie zou worden om de band weer op zijn plaats te krijgen. Wanneer was nog niet bekend, in ieder geval voor het weekend, maar ik mocht niet naar huis.
Dan begint het grote wachten, dacht ik. Binnen een uur werd ik in een operatieschort gehesen en naar de operatiekamer gereden. Na een uur of 3 weer terug op de kamer, flink dizzy nog, maar wel blij dat alles achter de rug en goed gegaan was.
Woensdag nog een contrastfoto, en alles zag er prima uit. Ik was pijnvrij, niet meer moe en mocht weer een beetje vloeibaar eten.
Later die middag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en nu is het bijtanken en bijkomen van de laatste paar dagen.
Eten en drinken (geen alcohol) gaat prima, nog een beetje last van de wondjes, maar dat is iedere dag minder.
Al met al een uitstapje naar België wat toch enigszins anders verlopen is dan ik had verwacht. Nu maar hopen dat die ontsteking wegblijft en de band op zijn plaats.