Lange tijd geleden waren ze elkaar uit het oog verloren, eigenlijk vrij kort na hun middelbare schoolperiode. Het was niet echt ‘uit het oog, uit het hart’, maar langzaamaan was ze hem toch vergeten. Er waren andere, belangrijke zaken in haar leventje, een huwelijk, kinderen, een echtscheiding, een nieuwe relatie en werk.
Of hij nog aan haar dacht wist ze niet, stond ze verder ook niet bij stil, tot ze vorig jaar een kaart ontving, anoniem. Niet met valentijnsdag maar gewoon op een doordeweekse dag in mei.
Hij was aan haar gericht, onder haar meisjesnaam, met een gedichtje aan de binnenkant. Niet wetende van wie die kaart kon zijn heeft ze hem in de la gelegd en er verder niet meer aan gedacht.
Enkele weken later ontving ze wederom een anonieme kaart, nu per email, weer met een gedichtje, waar ze geen hout van kon maken. Ze heeft er lang over nagedacht en gepeinsd wie de afzender zou kunnen zijn, maar het zei haar niets.
Toch een beetje nieuwsgierig geworden, heeft ze geprobeerd de afzender te achterhalen, helaas zonder resultaat.
Tja, dan wordt het afwachten of er nog meer komt. En jawel, ruim een maan na de eerste kaart een mailtje, dit maal met afzender!
Haar mond viel open van verbazing, al wie ze verwacht had, hem toch zeer zeker niet. Als snel ontstond er een regelmatig emailcontact met uiteindelijk een afspraak om samen ergens koffie te gaan drinken.
Toch wel een beetje nerveus is ze naar die afspraak gereden, niet goed wetende wat ze ervan mocht of kon verwachten.
In het begin een beetje onwennig, elkaar een beetje aftasten en vertellen hoe het hun beiden was vergaan sinds de middelbare.
Nadat ze zich een beetje beter op hun gemak voelden, kwam het gesprek op persoonlijke dingen.
Toen kwam de aap uit de mouw, hij wilde met haar een relatie beginnen, vanwege ‘de goeie ouwe tijd’, zoals hij het noemde en ging er gemakshalve maar vanuit dat zij dat ook wel wilde.
Zonder een woord te zeggen is ze opgestaan en gegaan, om niet meer om te kijken.