Diefje

Ik weet toch zeker dat er nog een stukje kip in de koelkast moet liggen. Ik heb het er zelf ingelegd, om vanmiddag bij de lunch te eten.

Dat was het eerste wat ik dacht toen ik op zoek ging naar die kip. Niet meer te vinden, nergens niet.

In eerste instantie dacht ik dat manlief het opgepeuzeld had, maar navraag leerde dat hij nog niet eens in de buurt van de koelkast was geweest, laat staan die kip had opgegeten.

Het raadsel werd er niet minder om.

Zou ik het dan toch in de kliko gekiept hebben zonder erbij stil te staan??? Neeeee, ik weet zeker dat ik dat niet gedaan heb.

Maar dan moet die kip, logischerwijs toch nog in de koelkast liggen!!!!

En ik maar denken en denken, maar helaas, er schiet mij niks te binnen. Tja, dan maar geen kip bij de lunch. Nu eerst de was maar even buiten hangen, kan maar gebeurd zijn.

Kom ik in de tuin, en wat zie ik daar?????

Een zeer tevreden poes, likkebaardend in de zon en naast poeslief de restanten van mijn kip!! Gejat uit mijn koelkast. Tja, moet ik de deur van de koelkast maar niet open laten staan als ik een glas limonade in schenk voor manlief.

Mysterie van de verdwenen kip opgelost en ik hoef niet meer aan mezelf te twijfelen.

 

 

Fietsie foetsie

Vorige week is mijn fiets, geheel onbedoeld, van eigenaar gewisseld. Even de stad in, goed op slot gedaan, kom je de winkel uit, is het enige wat je rest van je eigenste fiets het sleuteltje.

Eerst geloof je het niet, dan ga je aan jezelf twijfelen, zo van heb ik hem hier wel neergezet, vervolgens ga je zoeken tot je tot het besef komt dat het compleet zinloos is. Je fiets is weg, foetsie, verdwenen. Totaal onthand sta je daar met je boodschappen. Dan maar te voet naar huis, onderweg in je zelf mompelend dat ze eens een keer met hun tengels van andermans spullen moeten afblijven.

Thuisgekomen maar aangifte gedaan via de pc, overigens ook compleet zinloos, maar ja je moet wat. Krijg je na 5 werkdagen bericht dat er niet voldoende aanknopingspunten zijn voor verder onderzoek.

Gelukkig bestaat er zoiets als een fietsenplan. Dus op naar de fietsenwinkel, fiets besteld, papierwerk ingevuld en wachten. Maar ondertussen zit je wel zonder fiets en da’s niet echt handig. Daar wist de man van de fietsenwinkel wel een oplossing voor, een leenfiets, helemaal gratis en voor niks tot mijn eigen fiets geleverd gaat worden.

Kijk, dat maakt het dan toch weer een beetje goed.

 

Polleke maar weer eens!

Hoi hoi

Polleke heeft me gevraagd onderstaand stukje hier neer te planten, hij schrijft tegenwoordig met zijn vriendje Charley. Hoe dat allemaal gekomen is, is een lang verhaal, maar misschien willen jullie die schrijvelarij volgen. Dat kan op www.smackbox.eu, onder Charley.

 

Yo charley

 

Hier nog ff een klein berichie van mij, de zeer gerespecteerde buurtkater. Het heb ff geduurd, maar dat ligt aan ’t vrouwtje hoor, niet dat je denkt dat ik niks meer met je te maken wil hebben.

Het vrouwtje had gezegd dat mama Leen ziek was en dat ik jou niet mocht lastigvallen, net of ik dat altijd doe!

Maar mama Leen is er weer, maar ja, nu is het vrouwtje bijna niet meer op honk.

Je ziet, het leven als een jeweetwel kater valt niet mee hoor.

Maar goed, nu ff iets anders. Ik ben me daar toch boos op die kale van hiernaast zeg. Hij miauwde datie last heeft van stress en daarom zo kaal is, kan allemaal wel zo wezen, maar dat geeft hem nog niet het recht te doen wat oftie gedaan heb.

Wij hebben hier in de wijk een mooi watertje met van die zwemdinges erin. Je kent ze wel, van die beessies die snateren als je in de buurt komt.

Nou, die hebben dus nu jonkies, leuk joh, dat klein spul, dat zwemt en snatert als net zo hard als die groten.

Maar die kale van hiernaast, hè, joh als ik er aan denk word ik weer woedend, die wilde zo’n kleintje gaan pakken, was goed voor z’n stress!!!

’t Is maar goed dat ik hem in de smiezen had, en da’k d’r op tijd bij was. Ik zag hem sluipen en sluipen en net toen ie zo’n kleintje wilde pakken heb ik hem toch een opdoffer verkocht, wil je niet weten.

Hij schrok zich een hoedje, rende krijsend en wel terug naar zijn eigen tuin. En daar heb ik nog eens ferm toegemiauwd, dat ie, stress of niet, die kleintjes gewoon met rust moet laten. Zoniet nou nou nou, dan dan dan, krijgt ie nog zo’n knal maar dan aan de andere kant.

Hij is maar naar binnen gegaan en ik heb hem niet meer gezien. En da’s maar goed ook.