Nog steeds voelt ons huis leeg, kaal en stil. Onze Jan, Stompie en Polleke worden gemist, maar het meeste wordt toch Sorbonne gemist. Zijn blafje als ik thuiskwam, het nieuwsgierig kijken wie er binnen kwam, het alert reageren op de postbode en andere bezorgers, tja dat is er niet meer. Ook niet de schrijfseltjes van Polleke aan Charley, schrijver van ‘Hoera, ik heb twee mamma’s’.
Die schrijfseltjes gingen over 3 keer niks, liepen langs elkaar heen, hadden geen enkele nieuwswaarde, maar waren leuk om te lezen voor een ieder.
Da klein mènneke van ons vraagt soms waar Borbonne is, we proberen dan uit te leggen dat Borbonne op was en niet meer verder kon, maar in hoeverre snapt een klein mènneke van amper 4 jaar wat dood betekent??
Momenteel is hier in de wijk een felle strijd gaande, wie de titel ‘zeer gerespecteerde buurtkater’ gaat overnemen…….Regelmatig zitten er poezenbeesten in onze tuin, met een hoop gebrom, gekrijs en gemiauw. Soms als onze tuindeur openstaat wil er wel eens eentje binnenstappen, maar die komt echt niet verder dan 1 voorpootje. Dan een aarzeling: ‘Zet ik door of…..’ Nee toch maar niet, maken dat ik wegkom!
Ik vermoed dat de strijd om de titel ‘zeer gerespecteerde buurtkarter’ nog wel een tijdje doorgaat.