Zit je in de 5e klas van de lagere school en dan vertelt de meester(zo noemde je de leerkracht toen) dat hij brieven ging uitdelen van klas 6 van een lagere school in Maarheeze.
Dat Maarheeze lag ergens in Brabant maar waar?? Ik had geen idee.
De reden van die brieven?? De leerkracht van klas 6 had haar pols gebroken en als vervanger was er een juf uit Roosendaal naartoe gestuurd die een goede kennis was van mijn meester. Die 2 hadden bekokstoofd dat er zoiets ging gebeuren.
Na diverse brieven met Jolanda volgden er logeerpartijen over en weer.
Nu ik dit de revue laat passeren komen de herinneringen weer naar boven, Waltje (een hondje) da graag bij je in bed kroop, Jolanda’s vader, die na een dagje kermis in de bank lag te zingen “k zijn zo ziek as ne hond”, de zoete inval bij haar ouders, familie die overkwam uit Wales om oud en nieuw te vieren, en hééél belangrijk het gevoel daar welkom te zijn en met open armen te worden ontvangen.
Andersom hoop ik dat Jolanda hetzelfde heeft ervaren hoewel ons gezin heel anders was.
In die 50 jaar is er heel wat gebeurd, het overlijden van mijn vader in 1976 door een spoorwegongeval, huwelijken, geboorte van kinderen, een echtscheiding mijnerzijds, mijn 2e huwelijk, het overlijden van Jolanda’s oudste zus in 2008, haar vader in 2013 en haar moeder in 2017 en nog veel meer.
Vanaf 2008 gaan we ieder jaar samen een dagje uit, om te genieten wat we nog hebben en op 27-10-2018 hebben we ons 50 jarig vriendinnen jubileum gevierd met een overheerlijke high-tea.
Over 5 jaar (bij leven en welzijn) gaan we dat nog eens overdoen!!!!