Bloempjespagina

Tijdens mijn werk als conductrice op de trein van Amsterdam naar Brussel Zuid heb ik best bizarre situaties meegemaakt.

We besluiten te controleren na Antwerpen Centraal
En dan let je op de lichaamstaal.

In een rijtuig zit een man met een instrument
Iets waar je heilig van overtuigd bent.

Tijdens het controleren van het kaartje van meneer
Beweegt het instrument heen en weer.

Je begrijpt wellicht ja
Het was geen instrument maar een vrouw met een boerka.

We hebben hen verzocht de trein bij het volgende station te verlaten
Zo reizen in het OV is niet toegelaten.

En dan krijg je plotseling het bericht
Dat je kind er niet meer is.

Zo jong, blij en frivool
Maar ik dool

Ik weet niet hoe verder te leven
Het is mij om het even

Ik kan het niet meer aan
En besluit om te gaan

Treur niet om mij
Maar wees blij

Dat mij verder leed is bespaard
Dat is mijn aard

Ik doe jullie verdriet
Maar vergeet mij niet

Denk liefdevol aan mij
Ik sta aan jullie zij

Het is nu vaarwel
Dank jullie wel

Sorry voor het verdriet
Maar ik verlaat jullie niet

Denk aan mij zoals ik was
En niet in een turn van as

Dank je wel dat je er was in mijn leven
Al was het maar voor even

Hé hallo mag ik even?
Blijkbaar heb ik niet lang meer te leven.


Nooit ziek, altijd gedaan wat ik kon
Werken, werken, zoveel als ik kon

Nu ben ik ziek
Meer dan een ieder had verwacht

Moet ik nu mijn dierbaren achter laten?
Ja dus, niet wat ik had gedacht.

Ik vraag dus nog even
Laat me in jullie en mijn familie door leven,

Het is niet wat ik had verwacht of gedacht
Of over leven had verwacht

Mijn pensioen was vrij kort
Ruim 1 jaar da’s wel erg short

Denk aan mij zoals ik ben
Niet zoals je mij graag had gezien maar zoals ik ben

Rest mij nog een laatste vraag
Zorg voor mijn familie heel graag

Opeens was hij daar, de sluipmoordenaar

Hij was daar en niet zonder gevaar

Hij sloop rond bij nacht en dag

Er was toch niemand die hem zag

Genadeloos ging hij zijn gang

Maakte geen onderscheid tussen stand en rang

En jawel, daar vond hij er weer een paar

Ze stonden niet ver van elkaar

Broer,zus en zwager

Echt hij kon niet veel lager

En hij sloeg toe, genadeloos

En keek toe een hele poos

Op een had hij geen vat

En dat was hij meer dan zat

Hij ging tekeer als een beest

En trof haar daarmee het meest

Hij werd in het ziekenhuis opgenomen

Om het slechts denkbare te voorkomen

Maar helaas heeft het niet gebaat

Alle hulp kwam te laat

Door zijn toedoen en dat van hem alleen

Moet zij nu verder, eenzaam en alleen

Meer dan 50 jaar waren ze samen

En hun liefde voor elkaar kan eenieder beamen

Samen hadden ze hun leven opgebouwd

En waren meer dan 40 jaar getrouwd

Dat is nu over en out

Er wordt nu alleen maar gerouwd

27-12-2020, net wakker, eerst koffie
En wat ik dan op mijn telefoon zie
Ik geloof mijn ogen niet
Maar mijn ogen bedriegen me niet
Het staat er, echt waar
Maar het valt me zwaar
Lieve collega heeft het na een hele zware strijd opgegeven
Ze kon niet meer verder leven
Ze heeft alles op alles gezet
Maar heeft het helaas niet gered
Een ding mag iedereen weten
Ik zal haar niet vergeten
En voor ik het vergeet, wacht
Lieve collega, rust zacht

Na 1,5 jaar afscheid genomen van onze Babboe E-curve bakfiets

De kleinkinderen hebben genoten van de ritjes die we gemaakt hebben en vonden het fantastisch.

Met name Opa ging met de jongens op pad, naar de kinderboerderij, een ijsje halen in het dorp verderop en de jongens ophalen van school.

Ook Pappa en Mamma hebben de fiets gebruikt tijdens de vakantie en ook dat vonden de jongens fijn.

Nu is de fiets eigendom van een gezin in Zeeland me 3 kindjes, waarvan de jongste net 6 weken is.

Ze wonen buiten een dorp op afstand van ongeveer 3 kilometer van alle voorzieningen en willen hem vaak gaan gebruiken om de kindjes naar school te brengen en boodschappen te doen,

Wij wensen hen jarenlang fietsplezier met deze bakfiets.

Op onze laatste vakantiedag zitten we in de ochtend, zoals wel vaker, koffie te drinken op het terras van café du marché in St. Raphaël.

Er komen daar veel vaste gasten, zoals ook een hoogbejaarde Franse dame. Ze loopt achter een rollator, voorzien van een toeter en wandelstok, want ze is erg moeilijk ter been en loopt ook erg langzaam.

Het is een echte dame, keurig gekleed en gekapt, nagels van handen en tenen gelakt, hoedje op.

Ze parkeert haar rollator, neem haar wandelstok en loopt naar een tafeltje, ze neem plaats en begroet de andere vaste gasten.

Je verwacht dat zo’n dame een kopje koffie besteld maar niets is minder waar. Er komt een groot glas bier en ze steekt een sigaretje op, en ze geniet zichtbaar van beiden, niet wetende wat haar te wachten stond.

Later die dag worden we geconfronteerd met een ernstig ongeval met een autotransport en een voetganger ter hoogte van het SNCF station in St, Raphaël. Heel veel hulpverleners, een grote afzetting en veel ‘ramptoeristen’.

We lopen, op veilige afstand van de omheining verder en in enen wordt mijn blik naar rechts getrokken. Wat ik dan zie staat op mijn netvlies gebrand, een rollator met toeter en een wandelstok.

Het zal toch niet……Dus wel, die dame van die ochtend op het terras is niet meer. Hoe triest.

Volgens onze jongste kleinzoon

• hebben wij blije bijen in de tuin
• zijn mollen lief maar ze kietelen
• willen konijnen graag knuffelen

Heerlijk die onbevangen uitspraken.

En dan krijg je het bericht dat er een dierbare is overleden

We hebben afscheid genomen, nog niet zo lang geleden

We hebben tegen hem gezegd: vier het leven, reis en geniet

Maar helaas mocht dat van bovenaf niet

Hij heeft gestreden voor zijn leven

Maar hij had nog maar even

Hij heeft mij gezegd: Ik neem geen afscheid maar tot ziens op de trein.

Die heeft hij nu genomen, zijn allerlaatste trein

Rust nu maar uit na je heftige strijd

Wij zien elkaar terug, over (hopelijk) heel lange tijd.

Ze liep de tunnel in waar ze een afspraak had met de dood
Want dat was wat ze wilde, dood

Het leven had haar al te veel klappen toegediend
Ze was hiervan niet meer gediend

Erover praten hielp niet meer
Het deed te veel van binnen zeer

Ze begon te stappen en besloot over te steken
En heeft maar net de trein ontweken

De machinist kreeg de schrik van zijn leven
En dat duurde niet maar even

Na een korte worsteling
Nog maar een belangrijk ding

Terug in de trein
Daar zou ze voorlopig veilig zijn

Maar dat ging niet van een leien dak
Ze was alles behalve mak

Op het volgende station werd ze opgewacht
Door oom agent, dat had ze niet verwacht

Het werd voor haar ogen rood
Ze had verdomme een afspraak met de dood

Ze heeft het op dat station nog eens geprobeerd
Maar werd door oom agent geweerd

Deze keer is het niet goed gegaan
Maar ze zal ervoor blijven gaan

Ze weet zeker dat het haar lukt
Want, volgens haar, is haar even mislukt.