En dan krijg je het bericht dat er een dierbare is overleden
We hebben afscheid genomen, nog niet zo lang geleden
We hebben tegen hem gezegd: vier het leven, reis en geniet
Maar helaas mocht dat van bovenaf niet
Hij heeft gestreden voor zijn leven
Maar hij had nog maar even
Hij heeft mij gezegd: Ik neem geen afscheid maar tot ziens op de trein.
Die heeft hij nu genomen, zijn allerlaatste trein
Rust nu maar uit na je heftige strijd
Wij zien elkaar terug, over (hopelijk) heel lange tijd.
Ze liep de tunnel in waar ze een afspraak had met de dood
Want dat was wat ze wilde, dood
Het leven had haar al te veel klappen toegediend
Ze was hiervan niet meer gediend
Erover praten hielp niet meer
Het deed te veel van binnen zeer
Ze begon te stappen en besloot over te steken
En heeft maar net de trein ontweken
De machinist kreeg de schrik van zijn leven
En dat duurde niet maar even
Na een korte worsteling
Nog maar een belangrijk ding
Terug in de trein
Daar zou ze voorlopig veilig zijn
Maar dat ging niet van een leien dak
Ze was alles behalve mak
Op het volgende station werd ze opgewacht
Door oom agent, dat had ze niet verwacht
Het werd voor haar ogen rood
Ze had verdomme een afspraak met de dood
Ze heeft het op dat station nog eens geprobeerd
Maar werd door oom agent geweerd
Deze keer is het niet goed gegaan
Maar ze zal ervoor blijven gaan
Ze weet zeker dat het haar lukt
Want, volgens haar, is haar even mislukt.
Samen op vakantie is fijn,
laat dat even duidelijk zijn
Samen genieten we van de kinderen
En laten ons door bijna niets hinderen
En nu een weekendje met ons allen
Allen het weer kan tegenvallen
Maar niet getreurd
Het is ons allen wel eens gebeurd
Opa Oma, Jesse en Rens gaan met bus en trein
Wat een avontuur zal dat zijn
Papa en Mama gaan met de auto rijden
En proberen files te vermijden
Bij de bushalte staan we te turen
We willen naar het huisje wat we huren
Laat ons nu maar snel beginnen
Dan kunnen we nog even het zwembad binnen
Dat we gaan genieten is een ding
Want we gaan met z’n allen naar de
Voorgelezen door oudste kleinzoon
EFTELING.
Dit was het begin van ons weekendje weg met het hele gezin, de kleinkinderen waren door het dolle heen dit hadden ze niet verwacht.
We hebben genoten van de snoetjes van de kleine mannen bij het bezoeken van allerlei attracties,
Oudste kleinzoon, net 7 jaar, vindt de 8 banen geweldig, terwijl de jongste, ruim 3 jaar, helemaal weg is van Symbolica.
Dochterlief en manlief hebben 3 x in de Baron gezeten, het kijken alleen bezorgt mij rillingen.
Het huisje was perfect, alles aanwezig wat nodig is voor een aangenaam verblijf.
Kortom, we hebben (zoals altijd) weer genoten van een fantastisch weekend en wie weet, volgend jaar weer de Efteling.
Jammer dat mijn camera de geest gaf, dus helaas geen foto’s
Oma, mag ik een snoepje?
Tuurlijk, jongen, alleen als opa er ook een mag.
Hoeveel snoepjes mag ik??
Twee, omdat het vrijdag is.
Waarom geen 3??
Je hebt 2 handjes en voetjes jongen
Dat is samen 4!!!!!!!!
Jongste kleinzoon twijfelt nog of hij links- of rechtshandig is
Laatst was hij aan het kleuren, de ene kleur met links de andere kleur met rechts.
Op mijn vraag of hij met allebei zijn handjes kon kleuren
Pakte hij een potlood met 2 handjes en ging het proberen.
Antwoord:”Nee Oma, dat kan ik niet!”
Volgende keer de vraag maar anders formuleren
Zit je in de 5e klas van de lagere school en dan vertelt de meester(zo noemde je de leerkracht toen) dat hij brieven ging uitdelen van klas 6 van een lagere school in Maarheeze.
Dat Maarheeze lag ergens in Brabant maar waar?? Ik had geen idee.
De reden van die brieven?? De leerkracht van klas 6 had haar pols gebroken en als vervanger was er een juf uit Roosendaal naartoe gestuurd die een goede kennis was van mijn meester. Die 2 hadden bekokstoofd dat er zoiets ging gebeuren.
Na diverse brieven met Jolanda volgden er logeerpartijen over en weer.
Nu ik dit de revue laat passeren komen de herinneringen weer naar boven, Waltje (een hondje) da graag bij je in bed kroop, Jolanda’s vader, die na een dagje kermis in de bank lag te zingen “k zijn zo ziek as ne hond”, de zoete inval bij haar ouders, familie die overkwam uit Wales om oud en nieuw te vieren, en hééél belangrijk het gevoel daar welkom te zijn en met open armen te worden ontvangen.
Andersom hoop ik dat Jolanda hetzelfde heeft ervaren hoewel ons gezin heel anders was.
In die 50 jaar is er heel wat gebeurd, het overlijden van mijn vader in 1976 door een spoorwegongeval, huwelijken, geboorte van kinderen, een echtscheiding mijnerzijds, mijn 2e huwelijk, het overlijden van Jolanda’s oudste zus in 2008, haar vader in 2013 en haar moeder in 2017 en nog veel meer.
Vanaf 2008 gaan we ieder jaar samen een dagje uit, om te genieten wat we nog hebben en op 27-10-2018 hebben we ons 50 jarig vriendinnen jubileum gevierd met een overheerlijke high-tea.
Over 5 jaar (bij leven en welzijn) gaan we dat nog eens overdoen!!!!
COLUMN: ZITTEND ROKEN
Wat mijn oma vroeger aan haar kanarie gaf, moet tegenwoordig in de yoghurt. Je kind een boterham als ontbijt voeren dreigt al bijna net zo crimineel te worden als roken in een volle peuterspeelzaal. Vanaf het moment dat we onze klootogen voor het eerst openen en de wereld met een wazige blik aanschouwen, tot de dag waarop we onze laatste scheet laten, vertelt het ‘grote geld’ ons wat we moeten doen en hoe we gezond moeten leven. Al dan niet gesteund door omgekochte artsen en politici, dreunt het bedrijfsleven middels reclames en gekochte reportages onze hersenpan binnen met de boodschap dat het altijd beter kan. Gelul met een hoop E nummers want vaak klopt er geen reet van en blijkt het nog ongezond te zijn ook…. Of juist weer niet.
Neem nou, om even in mijn kindertijd te beginnen, de geprakte banaan met sinaasappelsap en een Liga koekje. Een heerlijk hapje voor de kleine, mits de sinaasappel niet te zuur was want dan zat je rillend en gekke bekken trekkend in je kinderstoel en leek het wel of je een toeval kreeg. Deze lekkernij, vol vitamines, werd ineens van de kaart geschrapt omdat één of andere nitwit beweerde dat het zuur van de sinaasappel een chemische reactie aanging met de banaan, waardoor er helemaal geen vitamines overbleven. Daar werden een hoop moeders niet blij van en de koekjesfabriek van Liga nog minder. Waarschijnlijk werkte de nitwit destijds bij Olvarit, die toen al een keur aan kant-en-klare fruithapjes voor de kleintjes produceerden.
Ik was een jaar of acht toen bij ons op de lagere school de fluormoeders ten tonele verschenen. Met een glimlach en het gevoel dat ze iets goeds voor het jonge kroost deden, gaven ze ons wekelijks een bekertje met daarin een afvalproduct van Akzo nobel, dat vrij kwam bij het produceren van fosfaat, meststoffen en aluminium. Dit afvalproduct, fluor genoemd, was goed voor ons gebit, zo vertelde de tandarts en zelfs de glimlachende Prodent mevrouw op de televisie. U kent haar vast nog wel! Het leek wel een porno, zoals ze met haar tong over haar tanden ging. Wat ze er niet bij vertelden was dat fluor schadelijk is voor je botten, nieren, hersenen, darmen, je huid en je zenuwstelsel. Bovendien tast het je verstand aan, waardoor je er na lang gebruik dus een achterlijke witte glimlach aan over houdt. Akzo bedacht zelfs in de jaren zeventig om fluor in ons drinkwater te dumpen maar toen de schapen rondom deze beroemde fabriek in Delfzijl omvielen door fluorvergiftiging heeft men gelukkig besloten om het alleen nog in tandpasta te verwerken. Innemen op eigen risico dus.
In mijn puberjaren waaide het fenomeen aerobics over uit Amerika, samen met de serie Fame en Jane Fonda, die ons leerden dat het gezond was om jezelf een hernia te dansen en je voeten in je nek te kunnen gooien. Vrouwen met beenwarmers en felgekleurde strakke gympakjes. Mannen in iets minder fel gekleurde strakke gympakjes, waarbij zowel ballen als piemel gewoon ongegeneerd door de dunne elastische stof duidelijk uitgetekend werden. We moesten er allemaal aan geloven want dat was gezond. Blijkbaar was te veel zitten toen ook al een probleem maar met de komst van aerobics en de bijbehorende light producten zouden we weer een gezonde toekomst tegemoet gaan.
Gesteund door de voedselindustrie, die al het vet uit ons eten haalde en het dus ‘light’ noemde, dansten we ons als een stel marionetten richting de jaren 90. Wat de voedselindustrie ons niet vertelde was dat ze al het vet in ons eten hadden vervangen door suiker want je moet toch ergens de smaakbeleving vandaan halen. Het gevolg was dat we zwetend en diëtend het obesitas tijdperk in gingen. Al het extra suiker in ons ‘light’ voedsel zorgde namelijk voor veel meer calorieën dan wij er af konden dansen.
Suiker was onze nieuwe vijand, waarop de fabrikanten fopmiddelen als sacharine en aspartaam gingen gebruiken. Deze suikervervangers zijn een hel voor mensen die af willen vallen. Jij weet dat je met aspartaam geen suiker naar binnen propt maar dat weet je maag niet, die vervolgens dankzij de aspartaam een boodschap naar je hersenen stuurt dat er een flinke lading suiker is gearriveerd. Je hersenen geven je alvleesklier het sein om lekker veel insuline te gaan produceren, om de suikers uit je voedsel te halen, maar die zijn er niet. ‘Kut!’ denkt je maag en stuurt een alarmsignaal naar je hersenen met als gevolg dat je in een suikerdip beland. Fata morgana’s van kuddes dansende gevulde koeken, bonbons en marsepeinen varkens trekken voorbij en als je op dat moment iets in huis hebt waar echt suiker in zit ben je kansloos verloren.
Zoals ik al schreef: Wat mijn oma vroeger aan haar kanarie gaf, moet tegenwoordig in de yoghurt. En als het even kan, nog veel gekker want quinoa- en chiazaad is al weer uit de mode. Zij die gezond willen leven, herkauwen elke ochtend een trog gojibessen als ontbijt naar binnen. Flikker daar een flinke beker gifgroen tarwegras-sap achteraan, pleur een avocado in je lunch box en de dag lacht je gezond toe. Superfood is de nieuwste trend naar een gezond leven. Onbekende inheemse zaden uit verre oorden, waar lokale dieren zelfs geen bek op willen zetten, worden naar hier gevlogen om ons een peperduur maar gezond leven te geven. Hoeveel broeikasgassen het vliegtuig uitkotst, die deze paradijselijke heerlijkheden naar ons land brengt, daar hebben we het niet over. Ook niet over de chemische bewerkingen en toevoegingen die gebruikt worden om deze kostbare zaden niet al voor aankomst in de winkel weg te laten rotten of ze juist een mooi kleurtje te geven.
Terwijl ik deze column heb geschreven, heb ik twee bakken koffie met melk en suiker en minstens drie zware shagjes gerookt. En het ergste van alles is: ik heb het zittend gedaan. Zitten… het nieuwe roken! We hebben weer iets nieuws wat ons bezig houdt. En wat de industrie draaiende houdt want de komende tijd gaat iedereen aan het ‘niet zitten’ heel veel geld verdienen. Onzin met een verlengsnoer of afstandsbediening. Cursussen, waar je behalve een flinke rekening ook nog stalpoten aan over houdt. Er wordt weer genoeg verzonnen om deze nieuwe trend naar een ongekend hoog niveau te tillen.
Restaurants kunnen hun halve meubilair er uit donderen want een staand buffet wordt de nieuwe trend. Staande recepties en een staande ovatie zijn weer retro en ik zie enorme kansen voor Ryanair magnaat Michael O’Leary want die wil al jaren staanplaatsen in zijn vliegtuigen creëren want dan prop je meer passagiers in je kist. Het Franse toilet maakt vast wereldfurore. Niet zitten maar hangen boven een strontgat en hopen dat je bilnaad een beetje meewerkt anders is het zo jammer van je sokken. De rolstoelindustrie zal met heel wat innovatieve ideeën moeten komen maar ook daar zie ik uitdagingen. En wat te denken van de auto-industrie…. Staand rijden in een soort pausmobiel.
Voor bejaarden wordt het waarschijnlijk niet te doen maar ik vind dat die een tuigje om mogen en dan met een elastiek aan het plafond mogen hangen. Krijgen ze ook nog een beetje beweging. Bungeebejaarden! Helaas zullen er ook mooie dingen verdwijnen, zoals de zitzak en het kinderzitje. Leer je kinderen wel op jonge leeftijd staand te balanceren op je fietsstuur of bagagedrager. En er komt nog een moeilijkheidsgraad bij want je mag zelf ook niet meer zittend fietsen!
In ieder geval zal ik ook deze trend wel weer uitzitten en blijkt misschien over een paar jaar dat je er weer allerlei ongemakken van krijgt zoals spataderen, eeltpoten, verzuurde kuiten, hangballen, likdoorns en aambeien. Dan mogen we weer lekker zitten… misschien zelfs wel weer met een sigaretje en een lekker kopje koffie, met slagroom en veel suiker.
Gejat mar t is echt zo hahahah
Jesse: “Oma, wat eet jij vanavond?”
Oma: “Vis met puree en worteltjes.”
Jesse: “Bah, wat vies, ik lust geen vis.”
Oma: “Maar je lust wel vissticks?”
Jesse: “Ja Oma, maar die zijn van kip gemaakt.”
Oma compleet sprakeloos.
Na vele weken strijd is er uiteindelijk een overwinnaar uit de bus gekomen! De strijd was heftig en zwaar, de ene kater werd aangestuurd door onze Stompie, de andere door onze Jan en de derde door ons Polleke . Maar ja, wie had nu de meeste charmes, de meeste invloed en karma???
Maar goed, de strijd is gestreden, het leed is geleden en de winnaar is bekend. Het is Dommeltje geworden, niet echt een naam voor een buurtkater, maar het is niet anders!
Als het goed is wordt Dommeltje aangestuurd door ons Polleke, maar het kan goed zijn at onze Stompie of onze Jan er zich mee gaan bemoeien!
We wachten de ontwikkelingen af.
Dat het leven niet eerlijk is weten we allemaal, dat je vaak (onbewust) gekwetst wordt is een feit. Maar als mensen je doelbewust kwetsen met het doel je eronderuit te halen op een moment dat je niet kunt reageren zoals je zou willen, wordt het een ander verhaal!
Die mensen doen dat bewust om jou eronderuit te halen, vaak omdat ze zich beter voelen dan jij. Op dat moment voelen ze zich superieur. Erg superieur zelfs!
Op dat soort momenten wil je die mensen graag op hun nummer zetten maar om de lieve vrede te bewaren doe je dat niet. Je houdt je in en doet alsof er niks aan de hand is……….maar inwendig kook je en de tranen zitten hoog.
Dat hou je vol tot je thuis bent en je je kunt laten gaan, huilen, verdrietig zijn en je tranen laten gaan!
Je vraagt je af wat mensen bezielt om je zo te kwetsen, maar dat antwoord zul je nooit krijgen, om de simpele reden dat die mensen niet beseffen wat ze hebben aangericht.
