mrt 152018
Jesse: “Oma, wat eet jij vanavond?”
Oma: “Vis met puree en worteltjes.”
Jesse: “Bah, wat vies, ik lust geen vis.”
Oma: “Maar je lust wel vissticks?”
Jesse: “Ja Oma, maar die zijn van kip gemaakt.”
Oma compleet sprakeloos.
aug 152016
Na vele weken strijd is er uiteindelijk een overwinnaar uit de bus gekomen! De strijd was heftig en zwaar, de ene kater werd aangestuurd door onze Stompie, de andere door onze Jan en de derde door ons Polleke . Maar ja, wie had nu de meeste charmes, de meeste invloed en karma???
Maar goed, de strijd is gestreden, het leed is geleden en de winnaar is bekend. Het is Dommeltje geworden, niet echt een naam voor een buurtkater, maar het is niet anders!
Als het goed is wordt Dommeltje aangestuurd door ons Polleke, maar het kan goed zijn at onze Stompie of onze Jan er zich mee gaan bemoeien!
We wachten de ontwikkelingen af.
aug 132016
Dat het leven niet eerlijk is weten we allemaal, dat je vaak (onbewust) gekwetst wordt is een feit. Maar als mensen je doelbewust kwetsen met het doel je eronderuit te halen op een moment dat je niet kunt reageren zoals je zou willen, wordt het een ander verhaal!
Die mensen doen dat bewust om jou eronderuit te halen, vaak omdat ze zich beter voelen dan jij. Op dat moment voelen ze zich superieur. Erg superieur zelfs!
Op dat soort momenten wil je die mensen graag op hun nummer zetten maar om de lieve vrede te bewaren doe je dat niet. Je houdt je in en doet alsof er niks aan de hand is..........maar inwendig kook je en de tranen zitten hoog.
Dat hou je vol tot je thuis bent en je je kunt laten gaan, huilen, verdrietig zijn en je tranen laten gaan!
Je vraagt je af wat mensen bezielt om je zo te kwetsen, maar dat antwoord zul je nooit krijgen, om de simpele reden dat die mensen niet beseffen wat ze hebben aangericht.
aug 052016
Manlief moest even naar het ziekenhuis voor wat onderzoekjes, niks ernstigs gelukkig. Dus manlief pakt de scooter en knort naar het ziekenhuis, daar netjes de scooter gestald en op slot gezet met een schijfremslot. Een degelijk en goedgekeurd door de verzekering slot.
Je ziet hem al aankomen waarschijnlijk. En ja, inderdaad , bij terugkomst in de stalling scooter foetsie. Hoe is dat nu mogelijk. Ik bedoel maar, zo'n scooter weegt toch al gauw 100 kg. En dat neem je net zomaar ff mee.
Zowat alle duivels uit de hel gevloekt, want het is wel JOUW scooter die gejat is. Je ziet die hele film al aan je voorbij gaan, aangifte doen bij de politie, je verzekeringsagent bellen, en op pad voor een nieuwe scooter.
De ellende alleen al, de tijd en de energie die het je kost, je baalt als een stekker,
Maar dan krijg je een helder moment! Er is beveiliging aanwezig in en rondom het ziekenhuis en je gaat daar maar eens navraag doen. En wat blijkt? Dit soort 'diefstallen' komen dagelijks voor Men jat een scooter, zet hem uit het zicht en komt het 's avonds of 's nachts ophalen met een busje.
Samen met de beveiliger maakt manlief een rondje over het ziekenhuisterrein en goddank werd de scooter terugvonden. Scheelt weer een hoop trammelant en geld.
Petje af voor de beveiliging van het ziekenhuis!
jul 072016
Nog steeds voelt ons huis leeg, kaal en stil. Onze Jan, Stompie en Polleke worden gemist, maar het meeste wordt toch Sorbonne gemist. Zijn blafje als ik thuiskwam, het nieuwsgierig kijken wie er binnen kwam, het alert reageren op de postbode en andere bezorgers, tja dat is er niet meer. Ook niet de schrijfseltjes van Polleke aan Charley, schrijver van 'Hoera, ik heb twee mamma's'.
Die schrijfseltjes gingen over 3 keer niks, liepen langs elkaar heen, hadden geen enkele nieuwswaarde, maar waren leuk om te lezen voor een ieder.
Da klein mènneke van ons vraagt soms waar Borbonne is, we proberen dan uit te leggen dat Borbonne op was en niet meer verder kon, maar in hoeverre snapt een klein mènneke van amper 4 jaar wat dood betekent??
Momenteel is hier in de wijk een felle strijd gaande, wie de titel 'zeer gerespecteerde buurtkater' gaat overnemen.......Regelmatig zitten er poezenbeesten in onze tuin, met een hoop gebrom, gekrijs en gemiauw. Soms als onze tuindeur openstaat wil er wel eens eentje binnenstappen, maar die komt echt niet verder dan 1 voorpootje. Dan een aarzeling: 'Zet ik door of.....' Nee toch maar niet, maken dat ik wegkom!
Ik vermoed dat de strijd om de titel 'zeer gerespecteerde buurtkarter' nog wel een tijdje doorgaat.
mei 112016
Sinds ons Polleke en diejen Belg er niet meer zijn lijkt onze tuin wel een ware poezenspeeltuin te zijn geworden. Regelmatig zien we hier een rooie, een zwart-witte, een zwarte, een witte en een zilvergrijs-witte verschijnen. Soms eentje, soms een combinatie van bovenstaande poezen. En een lol dat ze dan hebben, ze rennen, rollen en buitelen over elkaar heen.
En dan, ineens, zonder aanleiding stopt het spel en gaan ze zitten, starend naar een bepaald punt. Na een poosjes druipt dan de ene na de andere poes af, gewoon, rustig over de schutting, zonder gemiauw en zonder protest.
Eventjes is het dan doodstil in onze tuin, niet beweegt, niets maakt geluid,,,,, zou het dan toch die zeer gerespecteerd buurtkater en opa van mensenkindjes zijn??
apr 082016
Als pup van ruim 8 weken kwam hij bij ons, Hij kreeg de naam Sorbonne, genoemd naar een hond uit een roman en de universiteit van Parijs. Hij was de brutaalste van het nest, maar de eerste dag toch een beetje ontredderd want waar waren zijn moeder, broers en zusjes nou?
Lang heeft dat niet geduurd, hij paste zich snel aan, ook aan onze 3 poezen. Hij was vrolijk en altijd in voor een spelletje en ging graag uit wandelen met de baas.
Eten was ook geen probleem, het enige wat hij liet staan waren champignons.
Ballen waren niet veilig voor hem, die moesten kapot. Hij was erg waakzaam en beschermend naar ons toe en dat voelde goed.
Na 14 jaar hebben we afscheid moeten nemen van Sorbonne, het ging niet meer.
Het is nu stil in huis, er is een leegte. Gelukkig hebben we de herinneringen en de foto's nog.
Bedankt jongen dat je zo lang onze vriend was.
mrt 182016
18 Jaar geleden kwam hij bij ons als een klein pluizig oranje bolleke. Hij was niet bepaald onder de indruk van de 2 andere poezebeesten die hier woonden, verre van zelfs. Al snel zouden we erachter komen dat Polleke een kater was waar je terdege rekening mee diende te houden.
Hoe klein hij ook was en bleef voor een kater, hij 'terroriseerde' de hele buurt. Geen enkele kat durfde bij ons in de tuin te komen maar hij ging prinsheerlijk bij alle buren langs.
Toen Sorbonne (ook gekend als diejen Belg) zin intrede deed heeft Polleke hem heel duidelijk gemaakt dat Polleke de baas was, is en zou blijven!Dat heeft dieje Belg goed onthouden, hij had ontzag voor die kleine rooie.
Polleke had ook een schrijfselvriendje genaamd Charley met wie hij lief en leed deelde in de overtuiging dat wij als baasjes er geen weet van hadden. Dat de berichten elkaar kruisten en er soms geen touw aan vast te knopen was, och een kniesoor die daar op let.
De laatste weken ging het niet zo goed met Polleke, hij had moeite met traplopen en werd magerder ondanks dat hij flink at. Met lood in de schoenen toch maar naar de dierenarts om hem na te laten kijken. Wat we al vreesden werd waarheid, hij was aan het eind van zijn latijn, zijn longen lieten hem in de steek. We hebben de moeilijke beslissing genomen hem zijn rust te gunnen en hem in te laten slapen.
Polleke, bedankt voor de 18 mooie jaren dat we voor je mochten zorgen.
mrt 022016
Yo Charley
Hier weer eens een berichie van mij, Polleke, eens een zeer gerespecteerde buurtkater. Het heeft weer ff geduurd, niet dat ik niet op het letterblokjesmachien mag van het vrouwtje, maar ik ben gewoonweg te moe en mijn pootjes willen ook niet altijd wat ik wil.........
Ik slaap zowat 90 percent van de dag en als ik wakker ben weet ik eerlijk gezegd niet goed wat ik moet doen of wat ik wil.
Ik weet nog wel dat ik mijn vacht moet poetsen en dat ik moet eten, dat eerste vergeet ik wel eens dat laatste never nooit niet, ik gebedoel maar als ik stop met eten ben ik in no time bij jou, onze Jan en onze Stompie.
Mee diejen Belg gaat het ook nie echt lekker, die wordt ook oud, net als ikke.
Ik ben inmiddels opa van 2 klein mènnekes, een groot klein mènneke en een heel klein mènneke. Da heel klein mènneke doet niet veel meer dan slapen en eten (net als ikke dus) en da groot klein mènneke moet binnenkort naar school (geen idee wat da is, maar dan istie bijna niet meer thuis). In de mensenwereld werkt alles net ietsjes anders dan bij ons, maar ik hoop dat die twee klein mènnekes een net zo gelukkig leven hebben als ikkes.
Dat was het weer voor deze keer, ik moet nog iets gaan doen maar ben al weer gevergeten wat!
Pootje van Polleke en diejen Belg.
jan 062016
2015 was voor ons een veelbewogen jaar met diepte- en hoogtepunten.
De dieptepunten waren het afscheid van geliefde collega's en familie.
Ondanks de dieptepunten hebben we toch genoten, genoten van elkaar, van onze vakantie in Valkenburg met onze dochter en haar gezin, van onze dagjes uit samen, van onze vakantie in de Dordogne, Frankrijk en van nog veel meer kleine dingen.
Ons absolute hoogtepunt van 2015 is toch echt de geboorte van onze 2e kleinzoon, die we liefhebben, verwennen en koesteren.