27-12-2020, net wakker, eerst koffie
En wat ik dan op mijn telefoon zie
Ik geloof mijn ogen niet
Maar mijn ogen bedriegen me niet
Het staat er, echt waar
Maar het valt me zwaar
Lieve collega heeft het na een hele zware strijd opgegeven
Ze kon niet meer verder leven
Ze heeft alles op alles gezet
Maar heeft het helaas niet gered
Een ding mag iedereen weten
Ik zal haar niet vergeten
En voor ik het vergeet, wacht
Lieve collega, rust zacht
Na 1,5 jaar afscheid genomen van onze Babboe E-curve bakfiets
De kleinkinderen hebben genoten van de ritjes die we gemaakt hebben en vonden het fantastisch.
Met name Opa ging met de jongens op pad, naar de kinderboerderij, een ijsje halen in het dorp verderop en de jongens ophalen van school.
Ook Pappa en Mamma hebben de fiets gebruikt tijdens de vakantie en ook dat vonden de jongens fijn.
Nu is de fiets eigendom van een gezin in Zeeland me 3 kindjes, waarvan de jongste net 6 weken is.
Ze wonen buiten een dorp op afstand van ongeveer 3 kilometer van alle voorzieningen en willen hem vaak gaan gebruiken om de kindjes naar school te brengen en boodschappen te doen,
Wij wensen hen jarenlang fietsplezier met deze bakfiets.
Op onze laatste vakantiedag zitten we in de ochtend, zoals wel vaker, koffie te drinken op het terras van café du marché in St. Raphaël.
Er komen daar veel vaste gasten, zoals ook een hoogbejaarde Franse dame. Ze loopt achter een rollator, voorzien van een toeter en wandelstok, want ze is erg moeilijk ter been en loopt ook erg langzaam.
Het is een echte dame, keurig gekleed en gekapt, nagels van handen en tenen gelakt, hoedje op.
Ze parkeert haar rollator, neem haar wandelstok en loopt naar een tafeltje, ze neem plaats en begroet de andere vaste gasten.
Je verwacht dat zo’n dame een kopje koffie besteld maar niets is minder waar. Er komt een groot glas bier en ze steekt een sigaretje op, en ze geniet zichtbaar van beiden, niet wetende wat haar te wachten stond.
Later die dag worden we geconfronteerd met een ernstig ongeval met een autotransport en een voetganger ter hoogte van het SNCF station in St, Raphaël. Heel veel hulpverleners, een grote afzetting en veel ‘ramptoeristen’.
We lopen, op veilige afstand van de omheining verder en in enen wordt mijn blik naar rechts getrokken. Wat ik dan zie staat op mijn netvlies gebrand, een rollator met toeter en een wandelstok.
Het zal toch niet……Dus wel, die dame van die ochtend op het terras is niet meer. Hoe triest.
Volgens onze jongste kleinzoon
Heerlijk die onbevangen uitspraken.
En dan krijg je het bericht dat er een dierbare is overleden
We hebben afscheid genomen, nog niet zo lang geleden
We hebben tegen hem gezegd: vier het leven, reis en geniet
Maar helaas mocht dat van bovenaf niet
Hij heeft gestreden voor zijn leven
Maar hij had nog maar even
Hij heeft mij gezegd: Ik neem geen afscheid maar tot ziens op de trein.
Die heeft hij nu genomen, zijn allerlaatste trein
Rust nu maar uit na je heftige strijd
Wij zien elkaar terug, over (hopelijk) heel lange tijd.
Ze liep de tunnel in waar ze een afspraak had met de dood
Want dat was wat ze wilde, dood
Het leven had haar al te veel klappen toegediend
Ze was hiervan niet meer gediend
Erover praten hielp niet meer
Het deed te veel van binnen zeer
Ze begon te stappen en besloot over te steken
En heeft maar net de trein ontweken
De machinist kreeg de schrik van zijn leven
En dat duurde niet maar even
Na een korte worsteling
Nog maar een belangrijk ding
Terug in de trein
Daar zou ze voorlopig veilig zijn
Maar dat ging niet van een leien dak
Ze was alles behalve mak
Op het volgende station werd ze opgewacht
Door oom agent, dat had ze niet verwacht
Het werd voor haar ogen rood
Ze had verdomme een afspraak met de dood
Ze heeft het op dat station nog eens geprobeerd
Maar werd door oom agent geweerd
Deze keer is het niet goed gegaan
Maar ze zal ervoor blijven gaan
Ze weet zeker dat het haar lukt
Want, volgens haar, is haar even mislukt.
Samen op vakantie is fijn,
laat dat even duidelijk zijn
Samen genieten we van de kinderen
En laten ons door bijna niets hinderen
En nu een weekendje met ons allen
Allen het weer kan tegenvallen
Maar niet getreurd
Het is ons allen wel eens gebeurd
Opa Oma, Jesse en Rens gaan met bus en trein
Wat een avontuur zal dat zijn
Papa en Mama gaan met de auto rijden
En proberen files te vermijden
Bij de bushalte staan we te turen
We willen naar het huisje wat we huren
Laat ons nu maar snel beginnen
Dan kunnen we nog even het zwembad binnen
Dat we gaan genieten is een ding
Want we gaan met z’n allen naar de
Voorgelezen door oudste kleinzoon
EFTELING.
Dit was het begin van ons weekendje weg met het hele gezin, de kleinkinderen waren door het dolle heen dit hadden ze niet verwacht.
We hebben genoten van de snoetjes van de kleine mannen bij het bezoeken van allerlei attracties,
Oudste kleinzoon, net 7 jaar, vindt de 8 banen geweldig, terwijl de jongste, ruim 3 jaar, helemaal weg is van Symbolica.
Dochterlief en manlief hebben 3 x in de Baron gezeten, het kijken alleen bezorgt mij rillingen.
Het huisje was perfect, alles aanwezig wat nodig is voor een aangenaam verblijf.
Kortom, we hebben (zoals altijd) weer genoten van een fantastisch weekend en wie weet, volgend jaar weer de Efteling.
Jammer dat mijn camera de geest gaf, dus helaas geen foto’s
Oma, mag ik een snoepje?
Tuurlijk, jongen, alleen als opa er ook een mag.
Hoeveel snoepjes mag ik??
Twee, omdat het vrijdag is.
Waarom geen 3??
Je hebt 2 handjes en voetjes jongen
Dat is samen 4!!!!!!!!
Jongste kleinzoon twijfelt nog of hij links- of rechtshandig is
Laatst was hij aan het kleuren, de ene kleur met links de andere kleur met rechts.
Op mijn vraag of hij met allebei zijn handjes kon kleuren
Pakte hij een potlood met 2 handjes en ging het proberen.
Antwoord:”Nee Oma, dat kan ik niet!”
Volgende keer de vraag maar anders formuleren
Zit je in de 5e klas van de lagere school en dan vertelt de meester(zo noemde je de leerkracht toen) dat hij brieven ging uitdelen van klas 6 van een lagere school in Maarheeze.
Dat Maarheeze lag ergens in Brabant maar waar?? Ik had geen idee.
De reden van die brieven?? De leerkracht van klas 6 had haar pols gebroken en als vervanger was er een juf uit Roosendaal naartoe gestuurd die een goede kennis was van mijn meester. Die 2 hadden bekokstoofd dat er zoiets ging gebeuren.
Na diverse brieven met Jolanda volgden er logeerpartijen over en weer.
Nu ik dit de revue laat passeren komen de herinneringen weer naar boven, Waltje (een hondje) da graag bij je in bed kroop, Jolanda’s vader, die na een dagje kermis in de bank lag te zingen “k zijn zo ziek as ne hond”, de zoete inval bij haar ouders, familie die overkwam uit Wales om oud en nieuw te vieren, en hééél belangrijk het gevoel daar welkom te zijn en met open armen te worden ontvangen.
Andersom hoop ik dat Jolanda hetzelfde heeft ervaren hoewel ons gezin heel anders was.
In die 50 jaar is er heel wat gebeurd, het overlijden van mijn vader in 1976 door een spoorwegongeval, huwelijken, geboorte van kinderen, een echtscheiding mijnerzijds, mijn 2e huwelijk, het overlijden van Jolanda’s oudste zus in 2008, haar vader in 2013 en haar moeder in 2017 en nog veel meer.
Vanaf 2008 gaan we ieder jaar samen een dagje uit, om te genieten wat we nog hebben en op 27-10-2018 hebben we ons 50 jarig vriendinnen jubileum gevierd met een overheerlijke high-tea.
Over 5 jaar (bij leven en welzijn) gaan we dat nog eens overdoen!!!!