Bloempjespagina

27-12-2020, net wakker, eerst koffie
En wat ik dan op mijn telefoon zie
Ik geloof mijn ogen niet
Maar mijn ogen bedriegen me niet
Het staat er, echt waar
Maar het valt me zwaar
Lieve collega heeft het na een hele zware strijd opgegeven
Ze kon niet meer verder leven
Ze heeft alles op alles gezet
Maar heeft het helaas niet gered
Een ding mag iedereen weten
Ik zal haar niet vergeten
En voor ik het vergeet, wacht
Lieve collega, rust zacht

Op onze laatste vakantiedag zitten we in de ochtend, zoals wel vaker, koffie te drinken op het terras van café du marché in St. Raphaël.

Er komen daar veel vaste gasten, zoals ook een hoogbejaarde Franse dame. Ze loopt achter een rollator, voorzien van een toeter en wandelstok, want ze is erg moeilijk ter been en loopt ook erg langzaam.

Het is een echte dame, keurig gekleed en gekapt, nagels van handen en tenen gelakt, hoedje op.

Ze parkeert haar rollator, neem haar wandelstok en loopt naar een tafeltje, ze neem plaats en begroet de andere vaste gasten.

Je verwacht dat zo’n dame een kopje koffie besteld maar niets is minder waar. Er komt een groot glas bier en ze steekt een sigaretje op, en ze geniet zichtbaar van beiden, niet wetende wat haar te wachten stond.

Later die dag worden we geconfronteerd met een ernstig ongeval met een autotransport en een voetganger ter hoogte van het SNCF station in St, Raphaël. Heel veel hulpverleners, een grote afzetting en veel ‘ramptoeristen’.

We lopen, op veilige afstand van de omheining verder en in enen wordt mijn blik naar rechts getrokken. Wat ik dan zie staat op mijn netvlies gebrand, een rollator met toeter en een wandelstok.

Het zal toch niet……Dus wel, die dame van die ochtend op het terras is niet meer. Hoe triest.

En dan krijg je het bericht dat er een dierbare is overleden

We hebben afscheid genomen, nog niet zo lang geleden

We hebben tegen hem gezegd: vier het leven, reis en geniet

Maar helaas mocht dat van bovenaf niet

Hij heeft gestreden voor zijn leven

Maar hij had nog maar even

Hij heeft mij gezegd: Ik neem geen afscheid maar tot ziens op de trein.

Die heeft hij nu genomen, zijn allerlaatste trein

Rust nu maar uit na je heftige strijd

Wij zien elkaar terug, over (hopelijk) heel lange tijd.

• Voorgelezen door dochterlief

Samen op vakantie is fijn,

laat dat even duidelijk zijn

Samen genieten we van de kinderen

En laten ons door bijna niets hinderen

En nu een weekendje met ons allen

Allen het weer kan tegenvallen

Maar niet getreurd

Het is ons allen wel eens gebeurd

Opa Oma, Jesse en Rens gaan met bus en trein

Wat een avontuur zal dat zijn

Papa en Mama gaan met de auto rijden

En proberen files te vermijden

Bij de bushalte staan we te turen

We willen naar het huisje wat we huren

Laat ons nu maar snel beginnen

Dan kunnen we nog even het zwembad binnen

Dat we gaan genieten is een ding

Want we gaan met z’n allen naar de

Voorgelezen door oudste kleinzoon

EFTELING.

Dit was het begin van ons weekendje weg met het hele gezin, de kleinkinderen waren door het dolle heen dit hadden ze niet verwacht.

We hebben genoten van de snoetjes van de kleine mannen bij het bezoeken van allerlei attracties,

Oudste kleinzoon, net 7 jaar, vindt de 8 banen geweldig, terwijl de jongste, ruim 3 jaar, helemaal weg is van Symbolica.

Dochterlief en manlief hebben 3 x in de Baron gezeten, het kijken alleen bezorgt mij rillingen.

Het huisje was perfect, alles aanwezig wat nodig is voor een aangenaam verblijf.

Kortom, we hebben (zoals altijd) weer genoten van een fantastisch weekend en wie weet, volgend jaar weer de Efteling.

Jammer dat mijn camera de geest gaf, dus helaas geen foto’s

Jongste kleinzoon twijfelt nog of hij links- of rechtshandig is

Laatst was hij aan het kleuren, de ene kleur met links de andere kleur met rechts.

Op mijn vraag of hij met allebei zijn handjes kon kleuren

Pakte hij een potlood met 2 handjes en ging het proberen.

Antwoord:”Nee Oma, dat kan ik niet!”

Volgende keer de vraag maar anders formuleren