Baasje is de andere dag weer naar huis gekomen, maar wat ik dan niet begrijp is dat hij bijna niet kon lopen ……….
Je gaat het ziekenhuis toch in om beter te worden en niet om er bijna mank uit te komen.
Het heeft dan ook tot vanmorgen geduurd eer het baasje weer eens met mij op pad is gegaan, tot die tijd heb ik mijn wandelingen onder toezicht van het vrouwtje moeten doen.
Was ook wel leuk, maar ja, zoals ik al eerder schreef, naar haar moet ik luisteren en netjes gaan zitten voor ik over mag steken.
Baasje hangt nog veel in de bank, dan heeft hij het minste last.
Voor zover ik het heb begrepen hebben ze met een mes (moet er niet aan denken) een paar openingen gemaakt en weer dicht genaaid. Of ze er iets uitgehaald of ingestopt hebben weet ik niet precies, ik ben ook maar een hondebeest.
Vrouwtje is al de tijd gewoon gaan werken, moest ik wachten met wandelen tot ze weer thuis was. Dus ja, niet wanneer het mij uitkwam.
En tot overmaat van ramp werd het vrouwtje in het weekend ook nog eens ziek, en belandde ergens deze week op de spoedafdeling van een ziekenhuis in mijn geboorteland. Gelukkig mocht ze wel mee naar huis, en ze is nu weer een stuk beter.
Alleen eten doet ze zo raar, alles fijngemalen, en heel langzaam eten.
Zo, nu zijn jullie weer bijgekletst en kan ik in het zonnetje gaan liggen uitrusten van het toetsjes indrukken. Is best moeilijk hoor, voor een hondebeest.
Poot van Sorbonne
ps. Hieronder nog wat plaatjes van bloemetjes, heeft het vrouwtje gemaakt.
